Kiedy miałem 5 lat, moja mama zawsze mi mówiła, że szczęście jest kluczem do prawdziwego życia. Gdy poszedłem do szkoły, spytali mnie kim chcę być jak dorosnę. Odpowiedziałem, że chcę być szczęśliwy. Powiedzieli mi, że nie zrozumiałem pytania. Ja im powiedziałem, że nie rozumieją życia.
Najważniejsze w życiu, to nauczyć się, jak upadać.
Poniżenie można znieść tylko wtedy, gdy nikt nie patrzy.
Czy krew we mnie płynie, czy też tylko stoi w kałużach?
...to nie były słowa honoru ani przysięgi, dlatego były pewne.
Wolę być wredna,
ale lojalna niż przesadnie miła, zarazem fałszywa!
I co znów tego życia? Naparsteczek ledwo.
Czasami mnie to wkurza. Ta bezsilność.
Czasami czuję, że muszę, po prostu muszę coś zrobić.
Ona właśnie taka była, ogrzewała wszystko naokoło siebie, a sama się wypalała.
Walka nigdy nie jest skończona, a pole bitwy nigdy nie jest do końca nasze.
Chcesz by było lepiej, ale nie zdajesz sobie sprawy jak masz dobrze w chwili, gdy tego chcesz.
