Ona właśnie taka była, ogrzewała wszystko naokoło siebie, a ...

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei, wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.

 Traci życie tylko ten, kto żyje.

 Aby nie płakać, mówiła dużo i głośno, i śmiała się.

 Nic nie jest ani dobre, ani złe, wszystko jest umowne.

 Wierzysz,że tak jest? Że u boku człowieka, którego nie kochamy, pozostajemy samotni?

 Lęk jest jedynie znakiem, że traktujesz coś poważnie.

 Kiedy człowiek zstępuje w przepaść, jego życie zawsze zyskuje jasno określony kierunek.

 Kochać to znaczy być bezbronnym wobec losu, a nawet przygotowanym na jego atak.

 Bez wielkiej cnoty cierpliwości nic nie dojrzewa, co ludzkie.

 Ale właśnie te fakty, które nie pasują do całości, bywają zazwyczaj najważniejsze.