Wpatrywałam się w jej bladą twarz i
wmawiałam sobie, że nie mam się czego bać.
Człowiek, którego całe życie jest zaplanowane, jest teoretycznie martwy. Jego wrażenia przestają być dla niego rzeczą realną. Zostaje obcytem samym sobie, a także innym ludziom.
Czy to możliwe, że trzeba zapaść na raka, aby cieszyć się życiem?
Dowodem odwagi nie jest umrzeć, lecz żyć.
Nie wiem, czy można oduczyć ludzi nienawiści.
Samotność zabija skuteczniej niż nadciśnienie i miażdżyca.
Ambicja to ostatnie schronienie bankruta.
Duchy rozróżniają między tym, co się mogło stać, a tym co się stało.
Tak właśnie o tym mówiła: "niekoniecznie całkowite unicestwienie".
Cokolwiek o tym powiecie,Przed wami nie stanę bosy,Pętlicy na kark nie zarzucą,Nie myślę pójść do Kanosy.Grzechów spełniłem niemało - Cóż robić? Wszak tylko z glinyBóg nam ulepił ciało.
