Ludzie są jak węzełki: nie wiadomo,
co się w nie zbierze i czy dadzą się rozplątać.
Gdy już raz było się martwym, nic nie wydaje się straszne.
Czy nie lepiej byłoby, zamiast tępić zło, szerzyć dobro?
Bogactwo jak zły lekarz - czyni nas z widzących ślepymi.
Wiary się nie traci - przestaje tylko niepostrzeżenie formować życie.
Ogarnięci chorobą nie umieją liczyć. Nałóg trzyma ich w garści.
Należy każdego dnia posłuchać krótkiej pieśni, przeczytać dobry wiersz, zobaczyć wspaniały obraz i - jeśli byłoby to możliwe - wypowiedzieć kilka rozsądnych słów.
Przeszłość może czasem sprawić, że nie będziemy zauważać, co dzieje się wokół nas.
Dziś wiem doskonale z kim pić wódkę a przy kim lepiej jest trzymać gębę na kłódkę.
Sprawy życia i śmierci nigdy nie są łatwe.
