Ludzie boją się śmierci, bo nie umieją cenić życia.
Oddawanie serca innej osobie stanowi najlepszy sposób zgotowania sobie piekła na ziemi.
Początki są nagłe, ale także podstępne. Zakradają się z boku, trzymają się w cieniu, czają się, nie rozpoznane. A potem eksplodują.
Aby zaś nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik szatana, aby mnie policzkował.
Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret.
Nigdy nie wiesz, kiedy po raz ostatni widzisz kogoś. Nie wiesz o tym, że się kłócisz z kimś ostatni raz, kochasz ostatni raz albo po raz ostatni patrzysz w oczy tej osoby, dziękując Bogu za to, że ją zesłał dla Ciebie. Dopiero kiedy ten ktoś umiera, zaczynasz to wspominać dniem i nocą.
Najczęściej ten, którego się szuka, mieszka tuż obok.
Rozsądnie jest wiedzieć tyle,
ile się da, ale jeszcze rozsądniej jest utrzymywać innych w
niewiedzy co do własnej wiedzy.
Spędziłem życie na adorowaniu śmierci.
Nigdy się nie docenia stuffu, który przychodzi nam za łatwo.
