(...) woda życia może lać się jednocześnie na dwa młyny: nadziei i żalu.
Życie to raj, do którego klucze są w naszych rękach.
Idź swoją drogą, a ludzie niech mówią, co chcą.
Jego liryzm jest liryzmem plastikowej gerbery.
Każdemu wydaje się, że jest wyjątkowy, a wszyscy dookoła pospolici.
Każdy chce, żeby drugi miał sumienie, ale to sumienie nikomu się jakoś nie opłaca.
Ciekawe, że z pokolenia na pokolenie dzieci są coraz gorsze, natomiast rodzice coraz lepsi, a więc z coraz gorszych dzieci wyrastają coraz lepsi rodzice.
Stawianie własnego zaślepienia wyżej od prawdy jest cechą umysłowości niewolników. Kiedy umysły nasze
są wolne, czujemy się zagubieni.
Do rozruszania naszej zamierającej żywotności potrzebujemy albo jakiejś mrzonki, albo czyjejś władzy, albo sankcji mędrców. Musimy zdać sobie sprawę, że póki bronimy się przed prawdą i szukamy jakichś hipnotycznych bodźców, póty nie jesteśmy zdolni rządzić się sami.
Życie jest jak jazda na rowerze. Aby zachować równowagę, musisz się poruszać.
Kredyt zaufania to pożyczka od serca. Zastanów się czy warto go udzielać ponownie tej samej osobie.
