Wiesz, jakie to trudne, by dwie osoby spotkały się i dopasowały do siebie.
Po prostu czasem musimy być okrutni, żeby okazać dobroć - jak lekarz, który robi dziecku zastrzyk, choć wie, że będzie ono płakało, nie rozumiejąc, że to dla jego własnego dobra.
Jestem strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie: jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważam różne piękne sprawy, tak widzę syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje mi masę możliwości, musi ze mnie wyjść. Jak zaczynam ją w sobie kumulować, to jest źle.
Nic nie trwa wiecznie, wszystko kiedyś się kończy. Kończą się filmy, książki i rozmowy. Kończą się uśmiechy i łzy. Ludzie się kończą. Bicie serca się kończy. Związki, miłości, smutki i samotności. Alkohol w butelce i paczka papierosów. I choć jesteśmy tego świadomi, zachowujemy się tak, jakbyśmy byli nieśmiertelni, jak gdyby to przemijanie wcale nas nie dotyczyło. Lubimy myśleć, że to co mamy, mamy na stałe, że nikt nam tego nie odbierze. Aż nagle, pewnego ponurego, deszczowego dnia zostajemy po prostu z niczym. I na tym kończy się nasze przemijanie. Na świadomości.
Niestety życiowy sukces nie zależy od dowcipu i eleganckich strojów.
Bo to, widzi panienka, po czym poznać głupiego? Po śmiechu jego.
Bo śnię, a w snach widzę gwiazdy.
Co innego życie wieprza, co innego poety.
De mortuis aut bene aut nihilo zmarłych należy mówić dobrze albo nic.
Szybko zrozumiałam, że nic, a w szczególności
życie, nie jest nam dane na zawsze i jeżeli chcę
coś zrobić, to teraz, zaraz, bo jutra może już nie być.
