Budząc się rano, pomyśl jaki to wspaniały skarb żyć, oddychać i móc się radować.
Życie to sztuka, której nie nauczą cię w żadnej szkole. Wiele trzeba rozumieć, aby dostrzec to, co w nim piękne, wiele przeżyć, aby dostrzec to, co smutne. Myślę, że im człowiek starszy, tym więcej ceni sobie życie.
Trudno jest rozstać się z jakimś nawykiem i nie mieć uczucia, że to ostateczne pożegnanie.
Zwycięstwa, którymi się z nikim nie dzielimy, wymagają od nas wielkiej kultury.
Człowiek zasługuje na to, czego pragnie tylko wtedy, gdy pomaga innym osiągnąć to, czego pragną.
Nadmiar piękna jest według mnie jeszcze czymś gorszym niż jego brak.
Każdy człowiek umiera, nie każdy naprawdę żyje.
Gdyby rzeźnie miały szklane ściany, każdy byłby wegetarianinem.
Życie z dnia na dzień może wydawać się fajne i romantyczne, kiedy ma się dwadzieścia lat, ale w wieku dwudziestu pięciu staje się nudne, trzydziestu przygnębiające, a czterdziestu wręcz groteskowe.
Ciekawe, że z pokolenia na pokolenie dzieci są coraz gorsze, natomiast rodzice coraz lepsi, a więc z coraz gorszych dzieci wyrastają coraz lepsi rodzice.
