Stojąc przy trumnie, wszyscy widzimy tylko to, co dobre, lub to, co zobaczyć chcemy.
Życie nie daje nam tego, co
chcemy, tylko to, co dla nas ma.
Życie to nie teatr, żeby odgrywać role. Ani dom wariatów, żeby wypisywać na murach nasze niespełnione marzenia. Życie to przede wszystkim obowiązek, by go przeżyć tak, aby inni, patrząc na nas, zyskali odwagę.
Jest brzydki jak grzech śmiertelny, pomyślała Moreno. Podoba mi się.
Jak tu żyć z czułym sercem na takim świecie?
Nie istniejemy sami w sobie, lecz tylko w naszych wzajemnych odczuciach.
Kochamy tych, którzy nas chcą.
Co może być gorszego od przeżycia horroru? Patrzeć, jak mu się zaprzecza.
Gdzież ta wygasła lampa, co z nocy dzień czyniła? Gdzie słońce?
Czy już w czasie spadania umiera się ze strachu?
