Łatwo jest uważać życie za banał, do czasu, gdy przychodzi się zmierzyć z banałami życia. Często takie spotkanie kończy się tragedią.
Stanisław Lec przemyślał istotę życia i banału na podstawie własnych doświadczeń, wyrabiając swoją filozofię.
Im życie bardziej nikczemniejsze tym więcej człowiekowi zależy na nim; jest ono wówczas protestem, ciągłą zemstą.
Dla jednych życie zaczyna się po czterdziestce, dla innych dopiero po setce.
Życie nie daje nam tego, co chcemy, tylko to, co ma dla nas.
Bywa, że lepiej nic nie mówić.
A może czyste ręce powinny być dłuższe?
Nieważne, jak nazywają cię inni ludzie – sam decydujesz, kiedy zareagować.
Nie pytaj siebie, co potrzeba światu. Zapytaj się, co ożywia ciebie, i idź, zrób to, ponieważ światu potrzeba ludzi żywych.
Tylko raz jest się młodym, tylko raz się przeżywa wszystko po raz pierwszy.
Kiedy wszystko traci sens, najlepszym
lekarstwem na marazm jest muzyka.
Ryzyko jest ukochanym dzieckiem fortuny.
