Cytat o Życiu od Jana Pawła II

 Drepczę po śladach z przeszłości. Kręcę się w kółko niczym szaleniec. Na oślep. Na drżących nogach, jak małe dziecko, próbujące za wszelką cenę złapać równowagę. Próbując za wszelką cenę uchwycić się czegoś stabilnego. Czegoś, co bezpiecznie przeprowadzi je przez życie albo chociaż pozwoli na pierwszy bezpieczny i pewny krok.

 Dopóki żyjemy, potrafimy znaleźć winnych każdej niedogodności naszego losu.

 Nigdy nie wątp w człeka
prawego i szlachetnego. Taki
zawsze coś spieprzy. Oczywiście wszystko w imię większego dobra.

 Niektórzy po prostu są na chwilę. Może i najważniejszą w życiu. Może tą jedyną, do której będzie wracać się przez lata, nawet gdy pozostawione spojrzenie doszczętnie wyblaknie. Ci, którym zawdzięcza się choć jeden wers, są pomimo. Trzeba tylko iść dalej. Po inne spojrzenia. Po inne chwile. Po nowy początek. By nie zatracić w sobie chęci do czegoś, dzięki czemu jesteśmy tacy, jacy jesteśmy.

 Nie bierz życia zbyt poważnie. I tak nikt z nas nie wyjdzie z niego żywy.

 Nie istnieje tu niedelikatność, nie istnieją nagłe pocałunki.

 Jest to niedorzeczne uczucie, bronię świętych krów religii, której nie jestem już wyznawcą.

 Każdy może stać się młodym, ale musi się w tym przez bardzo wiele lat zaprawiać.

 Nigdy się nie docenia stuffu, który przychodzi nam za łatwo.

 Ale słabością każdej mądrej idei jest to, że starają się realizować ją głupcy.