Życie to nie bajka o szczęśliwym zakończeniu, ale baśń, w której każdy dzień jest nowym rozdziałem. Nie zawsze jest łatwo, ale właśnie to jest piękne. To dziki i nieprzewidywalny scenariusz, na który nie mamy wpływu. Ale to właśnie sprawia, że jest takie ciekawe.
Długie myśli na temat życia autorstwa Stanisława Leca, skupione na nieprzewidywalności i wyzwaniach, jakie niesie codzienność.
Życie to ciągłe słońce i deszcz, ból uśmiechu i uśmiech bólu. To rzeka, której brzegów nie znamy i nie znamy jej końca. To książka, której nie możemy przewrócić stron, tylko czytać dalej, aż do ostatniego słowa. Życie to gra, którą musimy zagrać, nieznający jej reguł. To przygoda, której nie wybieramy, ale której nie możemy uniknąć.
Jedna noc z jej snów, rozgrywająca się na jawie, to więcej niż nic.
Zawsze uderzał mnie pociąg intelektualistek do ciemnych typów, brutali i kretynów.
Bohaterowie mają to do
siebie, że ich moc wzrasta w miarę powtarzania opowieści.
Moje życie, moje kredki. Kiedy koloruję, mam prawo wychodzić poza linię!
Nie mieszaj przeszłości z teraźniejszością.
A życie jego – trud trudów,
A tytuł jego – lud ludów;
Z matki obcej, krew jego dawne bohatery,
A imię jego czterdzieści i cztery.
Możemy spokojnie egzystować i umierać.
Więcej znaczy odważny rozum aniżeli siła.
Dlaczego czasami tak trudno jest rozmawiać? Zamiast prośby o wyjaśnienie serwujemy chłodne spojrzenia. Zamiast żartu - milczenie. Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! Obejmij mnie! Kochaj mnie! A jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.
