Nie wiemy, kiedy nadejdzie dzień, który zmieni nasze życie.
Dobrze jest umierać, gdy się ma świadomość, że zrobiło się w życiu coś naprawdę dobrego, że pozostanie się w pamięci choćby kilku ludzi i będzie się przykładem dla potomnych.
Pierwszy krok wędrówki jest zawsze najdłuższy.
I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.
Jedną rozmową możesz zmienić wszystko, jednym gestem możesz wszystko zacząć.
Okazuje się jednak, że nie ma dnia, który można ofiarować tylko jednemu człowiekowi.
Ludzie są nieszczęśliwi, kiedy żyją tylko dla siebie.
Uwielbiam wszystkich! Z niektórymi uwielbiam przebywać, niektórych uwielbiam unikać, a jeszcze innych z uwielbieniem przywaliłabym w twarz.
Zawsze uderzał mnie pociąg intelektualistek do ciemnych typów, brutali i kretynów.
Czasami trzeba zapomnieć, co czujesz i pamiętać, co zasługujesz. Wybaczam, ale nigdy nie zapominam. Więcej żałuję tego, czego nie robiłem, niż tego, co zrobiłem.
