To, co w niej było zapowiedzią stało się kamieniem, a kochać można tylko zapowiedź.
Nigdy nie wiesz, kiedy po raz ostatni widzisz kogoś. Nie wiesz o tym, że się kłócisz z kimś ostatni raz, kochasz ostatni raz albo po raz ostatni patrzysz w oczy tej osoby, dziękując Bogu za to, że ją zesłał dla Ciebie. Dopiero kiedy ten ktoś umiera, zaczynasz to wspominać dniem i nocą.
Cały świat gra komedię.
Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.
Wspomnienia są jak światła i barwy - podświetlają i retuszują przykrości naszego życia.
Są dni, gdy chciałabym przeżyć życie wstecz, tak jak cofa się taśmę.
Dom wypełnił się grozą, która żeby mieć więcej miejsca, rozsadzała ściany.
Przeznaczenie walczy o przywrócenie kształtu, jaki miało posiadać.
Negatywne przekonania będą torpedować wszelkie wysiłki podejmowane w tym kierunku.
- Nie możesz się teraz poddać.
- Dlaczego??
- Zbyt wielu poświęciło tu życie, byśmy teraz się poddali.
