Każde czasy są zepsute na swój własny, nowy sposób.

 Czas przemija nierówno – raz rwie przed siebie,
to znów niemiłosiernie się dłuży – ale mimo to przemija.

 Są ludzie, którzy marnują czas, nie potrafiąc zdecydować, kiedy skończyć coś odmienne i kiedy zacząć coś nowego. I są tacy, którzy wykorzystują każdy marnowany przez innych moment.

 Nie marnuj czasu, bo to materiał, z którego zrobione jest życie.

 To nie czasu nam brakuje, tylko skupienia.

 Czas jest jak rzeka, którą nie można dotknąć tą samą wodą, bo woda, którą dotkałeś płynie do końca. Woda, którą dotkniesz następnie, jest już inna woda, a jednak ten sam czas.

 Patrz w przyszłość, bo nie żyjemy tylko dla obecnej chwili.

 Czas jest wymiarem, w którym występuje fenomen miłości, ale także fenomen zła. Kontrola czasu oznacza kontrolę tych dwóch zagadnień.

 Twoje czas jest ograniczony, nie marnuj go na bycie kimś, kim nie jesteś. Nie bądź uwięziony dogmatem - którym jest życie prowadzone według myśli innych ludzi. Nie pozwól, że szum cudzych opinii zagłusza twój własny wewnętrzny głos. Najważniejsze: odważ się podążać za swoim sercem i intuicją.

 Ważne jest tylko to, co robimy z naszym czasem. Kochać, cierpieć, myśleć. Reszta to tylko puste milczenie. Panie, ten czas, który nam dałeś, czas naszego życia, jest zbyt krótki. Możemy go stracić, nie zdając sobie z tego sprawy. Możemy go zmarnować, nie zwracając uwagi. Ale czas to jest życie. A życie to jest w naszych sercach. Tylko Ty, Panie, możesz nam dać więcej czasu, więcej życia.

 Czas jest tym, czego najmniej nam wystarcza, a jest to jedyne, co mamy. Zrozumienie tego paradoksu jest początkiem mądrości.