Czas jest najcenniejszą rzeczą, jaką człowiek może stracić. Gdy go marnujemy, marnujemy siebie. Czasu nie da się odzyskać. To on jest źródłem naszej pamięci i nadziei.
Nie liczy się to, ile mamy lat. Liczy się to, jak je przeżyjemy. Strata czasu to strata życia. A opóźnianie – największa marnotrawstwo czasu: nie dość, że marnujemy to co odwlekamy, to jeszcze tracimy czas na zastanawianie się, kiedy zacząć.
Jeśli nie porzucisz przeszłości, ona zniszczy Twoją przyszłość.
Żyj tym, co oferuje teraźniejszość, a nie tym, co zabrała przeszłość.
Czasem o byle cień człowiek ma żal
do człowieka. A życie jak cień ucieka.
Czas jest najcenniejszym darem, jaki możemy dać drugiej osobie. Bo kiedy dajemy swój czas, dajemy część swojego życia, której już nigdy nie odzyskamy.
Czas jest tym, czego najmniej nam wystarcza, a jest to jedyne, co mamy. Zrozumienie tego paradoksu jest początkiem mądrości.
Czas jest jak rzeka. Nie można dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływająca woda zawsze będzie inna. Ciesz się każdym momentem życia.
Czas jest jak rzeka, która nie płynie równo, lecz porusza się falami i kłębami.
Czas jest tym co najcenniejsze. To jedyna rzecz, której nie możemy sobie kupić. Czasu nie możemy zatrzymać, przyspieszyć ani spowolnić. Jest bezwzględny i nieustający.
Dobrze tak nie pamiętać, naprawdę. Każdemu polecam amnezję na starość.
