Otocz się istotami ludzkimi, mój drogi Jamesie, łatwiej walczyć dla ...

 Stałam się samotną wyspą.
Spustoszoną wojną ziemią, na której nic
nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.

 Uciekając tylko mnożymy problemy.

 Dzień za dniem powoli mija. Coraz
dłuższa życia szyja. Wszystko wokół się
pierdoli, my w niewoli, my w niewoli.

 Nie można przyzywać duchów i odwracać się na pięcie, kiedy już się zjawią.

 I nie wiem, czy biegnę ku
czemuś, czy przed czymś uciekam.

 W pośpiechu nie docenia się cudów.

 Nasze życie można też ująć jako niepotrzebny epizod zakłócający błogi spokój nicości.

 Nie, to nie jest tak, że umieramy za jednym razem, umieramy o siebie kawałek po kawałku, każdego dnia jesteśmy mniej sobą i więcej - kimś innym.

 Ciesz się tym, co masz i o to dbaj.
Szczęście jest kruche. Doceniaj każdą chwilę
i rób wszystko, co możliwe, żeby je chronić.

 Nie zapominaj, że jesteś lekarzem, możesz więc zacząć ją leczyć, nieważne z czego.