Spojrzeliśmy na siebie szukając słów, które nie istniały.

 Niestety, w środku nocy trudno być optymistą.

 Właśnie to się robi, gdy się kogoś kocha: walczy się o niego i goni się go, kiedy się wie, że nas potrzebuje. Pomaga mu się toczyć walkę z samym sobą i nigdy nie zostawia, nawet jeśli sam już spisał się na straty.

 Są rzeczy, których się nie wie. I tylko się wierzy.

 Czasem jesteśmy stawiani w pewnych sytuacjach żeby zaszła jakaś zmiana.

 Wie pan, bo miłość to świadomość, że jest się kimś najważniejszym. To życie z kimś, kto przytrzyma mocno za rękę, gdy ziemia się zatrzęsie, a nie z kimś, kto sam co chwila będzie wywoływał trzęsienie ziemi słowami "Odchodzę!". Miłość to siła, która nierozerwalnie łączy, spaja w jedno i nie pozwala wypowiadać słów, które tak bardzo ludzi dzielą. Bo miłość to niemożność wyobrażenia sobie życia bez tej osoby.

 Życie to pożądanie. Cała reszta to tylko szczegół.

 W miarę posuwania się po osi czasu, szansa przeżycia spada w końcu do zera dla każdego.

 Nikt nie magazynuje swej pracy tak troskliwie jak ja.

 Zastanawiam się, co powinienem
zrobić. Chociaż to niezbyt skomplikowane.
Rzecz sprowadza się do dwóch możliwości.
Zacząć żyć lub zacząć umierać

 Nie przestaje się kochać człowieka tylko dlatego, że coś w życiu spieprzył.