(...) strach jest okropny, ale bezsilność jeszcze gorsza.

 (...) najprawdziwsze szczęście unosi się na powierzchni kryjącego się pod nim smutku.

 Nie wystarcza, że zdania są dobre, dobre powinno być też to, co się z nimi robi.

 Każdy z nas jest kruchy niczym szkło, nawet
w najbardziej sprzyjających okolicznościach.

 Świat zaczyna się i kończy w tobie samej. Ot i wszystko.

 - Francisco, jaki człowiek jest najbardziej zdemoralizowany?
- Ten, który nie ma celu.

 Nigdzie nie jesteśmy bardziej samotni,
niż leżąc w łóżku, z naszymi tajemnicami
i wewnętrznym głosem, którym żegnamy
lub przeklinamy mijający dzień.

 Są miejsca, z których się nie wraca. Są szkody, których się nie naprawi.

 Świat nie jest bezpiecznym miejscem.

 Wygrałeś wojnę, teraz musisz jeszcze wygrać pokój!

 (...) z bliskimi ludźmi najtrudniej być, bo nie chce się ich zawieść.