Pamięć to dziwna rzecz. I czasem jesteśmy skazani na powtarzanie ...

 Nie można rozmawiać z ludźmi, którzy nie dają do siebie dostępu oczywistościom...

 Sztuka moja jest i pozostanie protestem przeciwko temu właśnie światu, który ukazuje. I nawet gdyby opór był zgoła bezsilny, gdyby świat zewnętrzny do tego stopnia nas przeniknął i zniekształcił, iż nikt z nas nie mógłby zaufać żadnej myśli, żadnemu uczuciu swojemu, to przecież wystarczy sama świadomość zniekształcenia, ona to, świadomość, pozwoli nam wziąć rozbrat ze
spaczonym kształtem naszym.

 Wiem, że postępujemy właściwie,
ale właściwie nie oznacza łatwo.

 Miłość uwolniła ją od ostatniego lęku.

 Musimy dbać o tych, którzy są dla nas ważni i mają dobre serce.

 I tak się właśnie kończy
świat. Nie hukiem ale skomleniem.

 Szczęście to kwestia wyboru.

 Kiedy mówimy o miłości, jesteśmy jak astronomowie, którzy z rękoma złożonymi na oczach starają się opisać gwiazdy, których światła nie zdołali jeszcze do nich dotrzeć.

 Kiedy umrę, przestań czekać i poczuj się wolna. Uwolnij się ode mnie – schowaj mnie głęboko w sercu i zacznij żyć. Kochaj świat
i siebie, płyń przez życie, jakby nie stawiało Ci żadnego oporu, jakby świat był Twoim naturalnym żywiołem. Przy mnie żyłaś
jak w zawieszeniu.

 Błogosławione niech będą moje
porażki! Zawdzięczam im wszystko, co wiem.