(...) jeśli nie można nierówno podzielić bogactwa, trzeba po równo ...

 Właśnie chwila obecna jest najważniejsza.

 Są jednak takie poranki, że budzisz się i przestajesz wierzyć, że gdziekolwiek na świecie jest pięknie. Albo że on w ogóle istnieje, że jest jeszcze coś poza tym jednym pokojem, gdzie trzymasz smutek w sobie.

 To dopiero początek i nic z tego, co nas czeka, nie będzie proste.

 Wszyscy tęsknimy za kimś, z kim moglibyśmy wspólnie nieść szczególne brzemię bycia żywym.

 Wszystko, co warte zachodu jest przerażające.

 Miłość ma wielką moc przeobrażania
i wtedy, gdy ją dajesz i wtedy, gdy zostajesz nią obdarowany.

 Najgorszymi wrogami są zawsze ci, którzy nie mają nic do stracenia.

 O miłości nie należy mówić ani pisać, trzeba ją przeżywać.

 Uroda to wielki, niezasłużony dar, rozdawany przypadkowo i nierozważnie.

 Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.