Nadal masz rodzinę.

 Każdy z nas cierpi na własną ślepotę.

 Czy to nie jest wielka rzecz
- znaczyć dla kogoś wszystko?

 Prawdziwa miłość trwa lata.
Rani i trwa mimo bólu.

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Życie jest to opowieść idioty, pełna wrzasku i wściekłości, nic nie znacząca.

 Wierzę wyłącznie w wielką miłość i na nią czekam.

 Sami tworzymy to, kim jesteśmy.

 Przynajmniej próbowałem.

 Jutro nie istnieje, dopóki nie nadejdzie.

 Ten, kto kopie dół dla innych, sam w niego wpada.