Miłość czyni nas wszystkich kłamcami.

 Nie można się bronić przed smutkiem, nie broniąc się przed szczęściem.

 Każdy normalny człowiek
od czasu do czasu ma
ochotę kogoś zabić.

 Nie ma rzeczy bardziej oczywistej niż przyjaźń, dopóki trwa.

 Rozpamiętywanie żalów to jak jazda samochodem, który ma tylko wsteczny bieg.

 Nie wierzę w wieczną szczęśliwość, wierzę w szczęśliwe momenty.

 Cóż komu z tego, że zjadł wszystkie rozumy, jeżeli nie ma własnego?

 Wewnątrz każdej bryły węgla tkwi diament, który czeka, żeby się wydostać.

 "Umiera się na wiele sposobów: z miłości, z tęsknoty, z rozpaczy, ze zmęczenia, z nudów, ze strachu… Umiera się nie dlatego, by przestać żyć, lecz po to, by żyć inaczej. Kiedy świat zacieśnia się do rozmiaru pułapki, śmierć zdaje się być jedynym ratunkiem."

 Przyjaźnie które wymagają wysiłku,mogą być najcenniejsze.

 Bunt napotyka nieustanne zło, z którego musimy czerpać siły nowego zrywu. Człowiek może opanować w sobie wszystko, co może być opanowane, naprawić w świecie wszystko, co może być naprawione. Po czym dzieci będą nadal umierały niesprawiedliwie, nawet w doskonałym społeczeństwie. Przy największym wysiłku człowiek może zmierzać jedynie do arytmetycznego zmniejszenia cierpień świata. Ale niesprawiedliwość i cierpienie będą wciąż istniały, choćby najbardziej ograniczone, i nie przestaną być zgorszeniem. Dlaczego? Dymitra Karamazowa będzie rozlegało się nadal; sztuka i bunt umrą z ostatnim człowiekiem.