Nic do niego nie czuła, więc nie mógł jej zranić.

 "...wiedziała, że ten, Kto kocha naprawdę, kocha w milczeniu, uczynkiem, a nie słowami."

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Przysięga, której dotrzymujesz, kiedy
ci to pasuje, to żadna przysięga.

 Człowiek nie wie, na ile go stać, dopóki nie spróbuje.

 Człowiek jest absolutnie samotny. Wszystko inne jest złudzeniem.

 Posiadam tyle, a bez niej wszystko jest mi niczym.

 Ja nie dla ludzi chcę być kimś. Chcę być kimś dla siebie.

 Nikt nie będzie mi mówił, jak mam żyć, bo nikt za mnie nie umrze.

 Nie ma większej odwagi niż
pokonanie własnego strachu.

 Młodość jest potwornie ciężkim przypadkiem i chyba nie ma nikogo, kto by z tego wyszedł bez powikłań.