Drobnych złodziejaszków wieszają, wielkim się kłaniają.

 Czy to nie zadziwiające, jak bardzo można cierpieć, kiedy wszystko jest właściwie w porządku?

 To, co jest najbardziej osobiste i prywatne,
a więc najwięcej angażuje emocjonalnie człowieka,
nie znajduje dostatecznych środków ekspresji werbalnej.

 Bo nic tak nie myli jak zmysły.

 Najczęściej nie wiemy "dlaczego". To prawda.

 Chcę żyć tak jak nie żył nikt. Nie chcę, żeby mnie pamiętali inni ludzie.

 Nigdy nie wie się, co poradzić z tym krzykiem, co odzywa się w nas samych.

 Samotność, samotność aż do granic obłędu.

 Niech nie ślubuje przebrnąć przez ciemności nocy, kto nie widział jeszcze zmroku.

 Cóż za ponury absurd...
Żeby o życiu decydować za młodu, kiedy jest się kretynem?

 Jedyny sposób, by odkryć granice możliwości, to przekroczyć je
i sięgnąć po niemożliwe.