W palcach wyobraźni trzymam niedopałek marzeń.

 W którymś momencie wszyscy podnosimy wzrok i uświadamiamy sobie, że zgubiliśmy się w labiryncie.

 W nałóg wpisana jest całkowita samotność.

 Wady wielkich ludzi są pociechą matołów.

 Przyszłość rozciągała się przede mną, pełna niepewności i nieskończona, i moja - jak nigdy wcześniej.

 Jakoś żyłem. Jakoś – z najwyższym trudem – oddychałem.

 Życie jest zbyt krótkie, żeby obrażać się o byle głupstwo.

 Anioły nie powinny cierpieć.

 Czyż nie jest to przywarą raczej wrodzoną wszystkim ludziom, którzy pospolicie lubią mówić i zdania swoje dawać o tym, co najmniej rozumieją?

 bądź przy mnie blisko
bo tylko wtedy
nie jest mi zimno

 Udając słabość zyskujesz władzę.