Czy nędzna rzeczywistość nie jest lepsza od najbardziej interesującej iluzji?

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Skoro był nieśmiertelny, to wątpię, żeby przyszło mu do głowy sporządzenie testamentu.

 Żeby dać, trzeba mać.

 Niszczenie jest znacznie łatwiejsze od tworzenia.

 Miłość nie może trwać wiecznie, tak samo zresztą jak jej brak.

 Bo skoro świat istnieje, granice nieprawdopodobieństwa i tak już zostały przekroczone.

 Tęsknota za ukochaną istotą jest jak ból zęba czy ucha, nie można od niej uciec.

 Dobro bez Zła jest mdłe i słabe, lecz Zło bez Dobra jest zwyrodniałe i nieobliczalne.

 Całkiem sobą każdy może być tylko dopóty, dopóki jest sam; kto zatem nie lubi samotności, ten nie kocha też wolności.

 Szczerze mówiąc moja droga, nic mnie to nie obchodzi.