Co cię nie zabije, to cię wzmocni.

 Ponieważ teraz należałam do niego. Wiedziałam to. Nigdy nie byłam niczego tak pewna.

 Czas nie potrzebuje żadnego zakamarka, żadnej szczeliny, by posiąść i zniszczyć duszę oraz ciało. Drogocenny czas, który pociągnął już za sobą tyle istnień. Ludzie rzadko się nad nim zastanawiają. Mają o nim bardzo mgliste wyobrażenie, relatywne i subiektywne zarazem. A przecież czas jest jak najbardziej rzeczywisty, ku niezadowoleniu badaczy atomu i przestrzeni, którzy mnożyli się w trakcie kończącego się właśnie dwudziestego wieku. Jest namacalny bardziej niż jakakolwiek istota; widziałem już, jakie przywdziewa stroje i przybiera oblicza. Widziałem też jak zabija.

 To nie twoje pragnienia, ale czyny sprawiają, że jesteś dobrym człowiekiem.

 Dziś – Jutro – Pojutrze. Dziś – sabotaż, jutro – powstanie, pojutrze – Polska.

 Słońce już wzeszło i siedzę przy oknie, zasnutym mgłą mijającego życia.

 Trzeba żywić nadzieję, jak długo się da. Ale trzeba też umieć ją porzucić.

 Każdy dzień na powierzchni ziemi należy zaliczyć do udanych.

 Fizycznie wciąż była w domu, ale
duchem już zdążyła ich opuścić.

 Co za wiele, to niezdrowo.

 Ból był krzykiem. To on krzyczał.