Pokój bez książek to jak ciało bez duszy.

 Bóg jest życiem, a Ty żyjesz w Bogu. Życie stale się odnawia, jest wieczne i niezniszczalne, jest rzeczywistością wszystkich ludzi. Żyjesz wiecznie, gdyż Twoje życie jest życiem bożym.

 Ludzie o ciasnych umysłach zawsze atakowali to,
co nie mieściło się w granicach ich pojmowania.

 A może bliskość jest słuchaniem?

 Trudno myśleć logicznie, gdy w głowie kłębią się demony.

 Duma doprowadza do upadku.

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Węch ma tę cudowną właściwość, że nie wiąże się ze stanem posiadania.

 Przecież wszystko kiedyś zniknie. Wszyscy żyjemy, idąc naprzód. Większość rzeczy, które nas otaczają, znika wraz z naszym przesuwaniem się. Nie ma na to rady. Kiedy nadchodzi czas, znikają.

 Straszna jest nie sama śmierć. Straszne jest jej oczekiwanie.

 To możliwość spełnienia marzeń sprawia, że życie jest tak fascynujące.