Zastanawiałam się, czy wie, jak bardzo potrafi mnie uszczęśliwić, choć ...

 Właściwie wszystko jest na swoim miejscu, czegoś jednak ogromnie brak.

 Stare grzechy mają długie cienie.

 A ponieważ chcę się cieszyć, cieszę się z byle czego zamiennie.

 Wszystko się zmienia, to nie znaczy, że na lepsze. Trzeba sprawić, by było lepiej. Nie można tylko gadać i mieć nadzieję, że samo się poprawi.

 Zostałam więźniem własnego umysłu - a było to naprawdę przerażające miejsce.

 W realnym świecie wszyscy zmuszają się nawzajem do różnych rzeczy.

 Ale w tej chwili wszystko wygląda dziwnie, zupełnie jakbym nie nalezała do tego miejsca. A najgorsze, że czuję, że jest takie miejsce, do ktorego należę, tylko zwyczajnie nie umiem go odnaleźć.

 Może człowiek, jak skóra na dłoniach, robi się twardszy pod wpływem stale zadawanego bólu.

 Być na świecie to nie przelewki.

 Jej twarz miała urodę łopaty do odgarniania śniegu.