Dusze przemierzają wieki, jak chmury przemierzają niebo i choć ani kształt chmury, ani barwa, ani wielkość nigdy takie same nie zostają, ciągle jest chmurą. I tak samo z duszą jest. Kto rzec może, skąd chmura przywiała? Albo kto tą duszą będzie jutro?
Trochę to trudno wytłumaczyć, ale nie jestem kompletnym psychopatą.
Sama czuję się bezpieczna. W samotności ból jest mniej intensywny.
W ciszy koło czwartej nad ranem słyszałem, jak powoli rosną korzenie samotności.
Gdzie przysiąg trzeba, tam nikną rozkosze.
Nigdy nie zdawałam sobie sprawy, jak wielkim zwycięstwem jest przeżycie kolejnego dnia
To prawda , że sny kłamią
Wiruję w szaleństwie.
Nie potrafię odróżnić moich marzeń od koszmarów.
Błoto stwarza czasem pozory głębi.
Jak długo powinniśmy próbować? Do skutku.
