Przebaczenie jest czymś strasznym.

 Miłość, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy.

 W miłości trzeba być samoukiem.

 Czymże jest życie, jeśli nie pasmem natchnionych szaleństw?

 Nie przegrywa nigdy ten kto gra samotnie.

 Co żyje musi umrzeć.

 (...) jest jak jest (...). Wiele rzeczy w moim życiu nie było na serio. Szkoda. Miało być inaczej.

 Kimże jest król, jeśli nie człowiekiem uwięzionym w klatce obowiązków?

 Tak długo, jak jesteśmy ludźmi, tak długo będziemy się mylić.

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Są różne rodzaje szczęścia.
Niektóre nie potrzebują żadnych dowodów.