Na tym polega rzeczywistość. To sen, jaki śnią wszyscy razem.

 Na horyzoncie zawsze czeka nas coś niemiłego.

 Człowiek osiągnął sukces,
jeśli wstaje rano i kładzie się spać w nocy,
a pomiędzy tym robi to, co chce robić.

 Ci, którzy kochają muzykę, nigdy nie czują się samotni.

 Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać.
Taka samotność jest straszna, bo człowiek
uciekając od miłości, ucieka od samego życia.
Zamyka się w sobie.

 Zaczęłam wrzucać jej rzeczy do pudeł. Ale trudno jest spakować czyjeś życie.

 Ja już nie mam siły na nieszczęście, dlatego tak bardzo boje się szczęścia.

 Bo tutaj książki, o których nikt już nie pamięta, książki które zgubiły się w czasie, żyją nieustającą nadzieją, iż pewnego dnia trafią do rąk nowego czytelnika, że zawładnie nimi nowy duch.

 Trzeba w ogóle mieć serce, żeby można je było złamać.

 Nie wierzę, że życie w pojedynkę ma jakikolwiek sens. Nikt z nas nie jest kompletny sam w sobie.

 Zbyt wielu ludzi gra i udaje w życiu, nosi maski i zatraca się w tym.