A może nie trzeba mówić? Może trzeba coś zrobić?

 Gdzie jest miłość, panuje nieporządek. Doskonały porządek uczyniłby ze świata cmentarz.

 Wszystko zmieniło się tej nocy, kiedy zobaczyłam, jak płonący chłopak spada z nieba.

 Jest tylko jeden ratunek dla zmęczonej duszy - miłość do drugiego człowieka.

 Wpatrując się w sufit, doszła do wniosku, że może dlatego nie może płakać. Bo jaki był sens rozpaczać, skoro nie miał jej kto pocieszyć? I kiedy nawet samej siebie nie umiała pocieszyć?

 Marino, zabrałaś ze sobą wszystkie odpowiedzi.

 Krążyła plotka, że trochę mu odbiło, bo w młodości przeczytał za dużo książek.

 Prawda nie zawsze czyni wolnym.
Czasami staje się ciężkim, samotnym więzieniem.

 Powoli zbliżało się rozstanie, które przeczuwałam każdą komórką mojego ciała. I właściwie chciałam umrzeć, żeby o tym nie myśleć.

 Nie ma nic lepszego od samego istnienia. Nawet dzień smutku, to przecież dzień życia...

 Kto by pomyślał, że chronienie cię przed samym sobą okaże się takie trudne?