Jeśli wchodzisz w grę, musisz w niej wytrwać do końca.

 Każdy z nas myśli. Liczy się jednak wyjątkowość pomysłów.

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Słowa obcych ludzi ranią wystarczająco mocno,
ale słowa tych, którym ufamy, są najgorsze.

 Bohaterowie mają to do siebie, że ich moc wzrasta w miarę powtarzania opowieści.

 Uczucia to niezwykle delikatna materia.

 Życie... każda jego sekunda... to wszystko, co mamy.

 Życie jest trudne. Bywa jeszcze trudniejsze, kiedy jesteś durniem.

 Nasza przeszłość być może nas kształtuje, ale nie definiuje tego, kim się stajemy.

 Powiedział mi kiedyś kolega, że największe zwycięstwo to zwyciężyć samego siebie.

 Wielu ludzi musi zachorować,
by zdać sobie sprawę z cudowności życia.