Los każdego człowieka przytłacza go swym ciężarem niczym kamień młyński.

 Już wiem, po co są słowa. Ratują przed nadmiarem uczuć.

  -Co to jest prawdziwe Ja? - zapytała Weronika.
-To kim jesteś, a nie to, co z ciebie uczyniono...

 Taka jest właśnie przeszłość: unosi się, potem osiada i gromadzi warstwami. Jeśli się straci czujność, pogrzebie cię.

 Człowiek nie powinien dobrowolnie przyłączać się do czegoś tylko dlatego, że ma to aspekt nieuchronności.

 Odwraca się do mnie z
uśmiechem. Jak on się
ładnie uśmiecha: prosto
w moje serce.

 O Boże, wybaw mnie od tych, co
czołgając się na kolanach skrywają
nóż, który chcieliby wbić w moje plecy.

 Pozostaje żyć. Po prostu i cudownie żyć. Nie: chcieć żyć, lecz: żyć.

 Bo tak naprawdę każdy z nas pragnie tylko jednego: wiedzieć, że jest dla kogoś ważny.Że bez niego czyjeś życie byłoby uboższe.

 – Dla ciebie zatrzymałbym świat.

 - Gdzie idziesz? - zapytał.
- Złamać komuś serce. - odparłam.