Skrywany gniew zatruwa serce.

 Czuję pustkę, jakby nic nie było przede mną i poza mną. Nie rozumiem swego JA.

 Kocham Cię bardziej niż wczoraj i mniej niż jutro

 Wojna ta powinna była nauczyć nas przynajmniej jednego. Litości dla wszystkich tych bezrozumnych stworzeń, które znosić muszą nasze nad sobą panowanie.

 Zwykle to się w nas wypaliło jeszcze nas oczernia.

 W promieniach słońca rosną tylko dobre rzeczy.

 Łudzi się jeszcze, że ludzie są sobie wierni, a miłosne przysięgi wieczne.

 Zrozumiałem, że choćby nie wiem jak się kogoś kochało, długo nie widziana twarz w końcu zaciera się w pamięci.

 Samotność to żałosny, zgorzkniały towarzysz.

 Nie ma tego złego, co by nie wyszło na jeszcze gorsze.

 Nie próbuj mi wmawiać, że natura nie jest cudem. Nie opowiadaj mi, że świat nie jest baśnią.