(...) bo za mną nie było już nic, spaliłem wszystkie ...

 I kołek ubrać to ładniejszy.

 Miałam w zwyczaju zapadać się pod ziemię jak świstak po każdym nieudanym związku. Nie potrafiłam tak po prostu otrzepać się i pójść dalej. Spróbować znowu. Mogła mi pomóc jedynie pokrewna, silna dusza, która pochyliłaby się nade mną, złapała za ramię i wyciągnęła z bagna apatii.

 Najgorzej, kiedy sama nie wiesz co czujesz.

 Wpatrując się w sufit, doszła do wniosku, że może dlatego nie może płakać. Bo jaki był sens rozpaczać, skoro nie miał jej kto pocieszyć? I kiedy nawet samej siebie nie umiała pocieszyć?

 Może lepiej jest nigdy czegoś nie poznać, niż coś utracić.

 Nieobecność nie oznacza przecież zapomnienia.

 Trzeba żyć, zanim zacznie się pisać.

 Jej imię przypominało nóż w jego ustach.

 Jak łatwo stać się nikim będąc wszystkim

 Nie można przecież wciąż być uprzejmym i towarzyskim. Po prostu nie można nadążyć.