Co ze mnie zostanie Nie martwi mnie to wcale.

 To co widzą inni może być złudne i nie zawsze oznacza, że człowiek ma się dobrze.

 Jednym z powszechnych błędów ludzi próbujących skonstruować coś w pełni odpornego na głupotę jest niedocenianie pomysłowości kompletnego idioty.

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Jego dusza wzbiła się pod niebiosa, by zaraz runąć na ziemię.

 Jego podejrzliwość broniła się długo przed uznaniem rzeczywistości.

 Życie uczy niewielu rzeczy oprócz tej jednej. Nie ma drogi powrotu.

 Te dwa krótkie słowa są moją manną z nieba.

 Jestem jak przesadzona roślina, której korzenie zostały na starym miejscu.

 Będziesz miał czas na odpoczynek po śmierci.

 Kto z siebie bestię uczynił, uwalnia się od bólu bycia człowiekiem.