Ale proszę o to z czystego egoizmu. Wróć do mnie. ...

 Muszę być optymistą. Życie jest zbyt krótkie, żeby nim nie być.

 Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret.

 Czy ja wariuję? Czy tak to się zaczyna? Czy jestem jak ten ręcznik papierowy, który po zmoczeniu rozlatuje się, rozpada? Cienka błonka normalności.

 Apetyt rośnie w miarę jedzenia.

 Człowieka można tylko zniszczyć, nie pokonać.

 Sam sobie powiedział i sam się uśmiał.

 Czasem pakujemy stare rzeczy i chowamy je na strychu, nigdy nie zamierzając ich wyjmować, ale nie potrafimy się ich pozbyć. Pewnie tak samo jak marzeń.

 Wiesz, w umieraniu najstraszniejsze wydaje mi się to, że człowiek jest zdany tylko na siebie.

 Jakiekolwiek byłoby źródło mej głupoty, jeszcze się nie wyczerpało

 [...] ty nie jesteś kobietą: ty jesteś wyzwaniem.