Możliwe, że słońce oświetla dziś tylko jasne strony życia.

 Obrażają mnie tylko kłamstwa, nigdy szczere rady.

 My, ludzie czasem jesteśmy dziwni. Mamy talent do zaczynania ciągle od nowa, dążymy do trwałości i jednoznaczności, ale życie pełne jest niespodzianek i niejasności.

 Istotne jest to, że złe sny są o wiele lepsze od złych przebudzeń.

 Życie to zbyt wielka rzecz, aby mogło się skończyć zanim wydamy ostatnie tchnienie.

 Zwyczajny człowiek.
Okrutny, głupi, mściwy.
Jak wszyscy.

 Roześmiałam się, ponieważ mieliśmy już małą kolekcję podobnych drobiazgów. I każdy z nich symbolizował kolejną burzę, która nas nie zniszczyła, dlatego były takie ważne.

 Z niczego może być tylko nic.

  Śmierć ma swoje dobre strony

 "Jak żyjesz, Kochana?
Jak żyjesz
wśród coraz zimniejszych ścian
ulatnia się z nich wilgotna
woń naszych ciał
Czy Ci nie chłodno?
Jak zasypiasz
nie na mojej
piersi
nieopleciona gałęziami
moich rąk, moich nóg
kto poprawi
opadającą rękę – nim zemdleje
Jak wracasz z niespokojnych snów
bez pocałunków, które jeszcze się śnią
a już budzą
każde włókienko Twego ciała
każdą żyłkę
Jak wędrujesz labiryntem głuchych ulic
nie trzymając się mojej ręki
Jak wchodzisz po zmęczonych schodach
Jak żyjesz kochana
beze mnie?
Dlaczego żyjesz?"

 Każdy, kto coś potrafi, styka się z nienawiścią.
A nie z uznaniem.