Jakże często, (...) ludzi wyleczyłoby z zazdrości poznanie prozaicznej prawdy.

 A jeśli zatęsknicie za mną, szukajcie mnie pod podeszwą buta.

 Mężczyźni zazdrośni są o tych, którzy ich poprzedzili, a kobiety o te, które przyjdą po nich.

 Nauczyłam się, że albo akceptujemy to, co daje nam życie, albo gaśniemy.

 Nie pokonujcie oceanów dla ludzi, którzy nie przeskoczyliby dla Was kałuży.

 Co ja mam w kieszeni?

 Zapewne, jak wszyscy śmiertelnicy, nie umie dostrzec szczęścia, które ma w zasięgu ręki, bo oślepia go szczęście nieosiągalne.

 Jedne sekrety lepiej jest wyjawić, inne lepiej dźwigać samemu, żeby nikomu nie sprawiać bólu.

 By dojść do źródła, trzeba płynąć pod prąd.

 Mimo to wolał być nieobecny całkowicie niż być tylko w części i brakującą resztę udawać.

 Widać tak już być musi między ludźmi: niechęć i przywiązanie, obcość
i bliskość, żadne z tych uczuć nie trwa
i nie wypełnia całej istoty, jedno nie wiadomo kiedy przechodzi w drugie, wszystkie połowiczne, niecałkowite, niedociągnięte, a jednak razem wziąwszy składa się to wszystko na jakąś całość, która się toczy...Tylko dokąd się toczy
i po co?...