Mówią, że u ludzi miłość przypomina śmierć.

 Pewność siebie jest wszystkim.

 W adwentach same posty i święta.

 Strach czyni z człowieka egoistę.

 Bo dom jest zawsze tam,
gdzie ludzie których kochamy.

 Nie ma tego złego, co by nie wyszło na jeszcze gorsze.

 (...) nieustanna dyscyplina w stosunku do siebie jest warunkiem codziennego postępu, nieustanne porządkowanie nie tylko własnego umysłu, ale także wszystkich powszednich, drobnych i najdrobniejszych spraw.

 Smutek był formą, a szczęście treścią. Szczęście wypełniało przestrzeń smutku.

 Zdesperowane serce potrafi zwieść rozum.

 Człowiek ma jednak niespożytą zdolność odradzania się na nowo.

 – Sie masz!? Jak leci?
– Normalnie.
– No, to trzeba to oblać.
– No trzeba.