Bo to jest w dzieciach ...

 Tak bardzo boję się stracić coś, co kocham, że nie chcę kochać niczego.

 Miłość jest jak wiatr, nie widzisz jej, ale czujesz. Przenika przez każdą barierę, kiedy jest silna i prawdziwa. Woła cicho, ale wyraźnie. Wielkość jej siły jest niewyobrażalna, a delikatność nieosiągalna.

 Jeżeli ktoś nie kocha cię tak jakbyś tego chciała, nie oznacza to, że nie kocha cię on z całego serca i ponad siły.

 Naprawdę kocha się tylko raz. Ale za to całe życie, do samej śmierci, i tylko siebie.

 W całym swoim życiu kocha się prawdziwe tylko jedną osobę.

 Na drugim końcu miłości wcale nie ma nienawiści. Jest pustka.

 Któż może się oprzeć tej miłości, która utrzymuje świat przy życiu?

 Czego Ci brak? Wszystkiego. Rozmów z nią, jej opowieści o tym jak minął dzień. Brak mi jej chropowatego, ciemnego głosu, jej śmiechu, listów, które do mnie pisała i które pisałem do niej. Brak mi jej oczu i zapachu włosów i smaku jej oddechu. Brak mi poczucia jej istnienia, bo lepiej się czułem, wiedząc, że ona istnieje, że ktoś taki jak ona istnieje. Przede wszystkim brak mi chyba tego, że wiedziałem, że znowu ją zobaczę. Zawsze myślałem, że znowu ją zobaczę.

 To źle, że miłość, choć
ślepa i głucha, Idzie, gdzie zechce i czego chce słucha.

 Będę z nim wśród sprzeczności i zamętu. W smutku i radości. Po to, żeby go kochać i denerwować, i dzielić się z nim frytkami. Biorę go sobie dla towarzystwa i codziennych radości. Dla wybuchów wściekłości i czułości. Biorę go i mówię: TAK.