Celem nie jest bycie lepszym od kogoś innego, lecz bycie ...

 Zbyt często nie sięgamy po to, czego chcemy, tylko bierzemy to, co jest. Rozkładamy ręce i mówimy „tak wyszło”. Nie walczymy o lepszą pracę, nie naprawiamy związków – siadamy na dupie i narzekamy. Boimy się ryzyka, zmian, boimy się żyć, szukamy wiecznych wymówek. Czasem dobrze się przewrócić, żeby potem wstać i być silniejszym. Zacząć żyć po swojemu.

 Moc ludzkiego ducha jest nieskończona, a najbardziej zdumiewające jest to, że im więcej sobie dajemy, tym więcej mamy. Nie ogranicza nas łatwość, ale brak wyobraźni, śmiałości, odwagi. Nasz problem polega na tym, że zbyt często zdejmujemy siebie.

 Nie bój się zranienia. Lepiej wzbić się w niebo i upaść, niż nigdy nie poczuć, jak ziemia usuwa ci się spod nóg. Nawet chwilowa radość jest lepsza niż całkowity jej brak.

 Pierwszym krokiem w kierunku osiągnięcia celu jest decyzja o porzuceniu bezpieczeństwa i komfortu życia codziennego, a następnie wkroczenie w nieznaną przestrzeń swoich marzeń. Co z tego, jeśli popełnisz błąd? To część przygody, część nauki. Kiedy porzucasz znane, otwierasz drzwi do nieznanego. I tylko tam, w nieznanej przestrzeni możesz odnaleźć siebie.

 Czasem, jeśli to, czego pragniesz, ma być
naprawdę coś warte, musisz o to walczyć.

 Nie jest ważne, jak powoli idziesz, dopóki nie przestajesz.

 Znajdź w sobie siłę, która pomoże ci zakończyć to wszystko, co nie daje ci prawdziwego szczęścia.

 Życie nauczyło mnie jednego: Zawsze trzeba szukać pozytywnych stron tego, co nas spotyka, pamiętając przy tym, że wszystko dzieje się po coś i nic nie dzieje się bez przyczyny.

 Nie liczy się ilość razy, kiedy upadłeś. Liczy się ilość razy, kiedy upadłeś i zdołałeś się podnieść. To właśnie nazywa się życie. Dążenie do celu mimo przeciwności losu to jest prawdziwa wytrwałość.

 Jeśli coś postanowiłeś, zrób pierwszy krok. I nie bój się zrobić następnego. Bój się bezczynności. Wyznacz sobie cel i wyrzuć z głowy całą resztę.