Apetyt połączony z przekonaniem,
że się go zaspokoi, nazywa się nadzieją.
Nie widzimy jednak dwóch rzeczy – tego, że można być dla kogoś tylko pierwszym wyborem albo żadnym, bo pomiędzy nimi jest tylko nasza nadzieja. Druga rzecz jest za to taka, że nadzieja – zgodnie ze słowami Stephena Kinga – to największe skurwysyństwo jakie wyszło z puszki Pandory.
Czasem jedyną rzeczą jaką możesz
zrobić, to nie myśleć za dużo, nie wyobrażać sobie zbyt wiele, spróbować zignorować obsesję i tylko oddychać, mając nadzieję, że wszystko ułoży się jak najlepiej.
Nadzieja, to ten mały płomień, który nigdy się nie wypala. To nasz najwierniejszy przyjaciel, który zawsze jest przy nas, nawet gdy wszyscy nas opuszczą. To jest ten delikatny szept w naszej duszy, który mówi nam: 'Jutro będzie lepiej.'
Żyć bez nadziei to rzecz straszna!
Nadzieja, to żałoba błyszcząca, tociaż jej srebrne skrzydła, zranione, do ziemi skierowane. Wkrótce, choć teraz dręczą nas niespełnione pragnienia, znajdzie nas czas, kiedy nie będziemy czuć bólu.
Nadzieja to nie jest przekonanie, że coś się dobrze skończy. To przekonanie, że coś ma sens, bez względu na to, jak się skończy.
Nie ma takiej rzeczy jak rozwiązana koniec. Jest tylko miejsce, gdzie możemy zakotwiczyć długi czas naszej nadziei.
Nadzieja jest jak słońce. Rzuca cień na wszystkie obecne trudności. Nadzieja uzewnętrznia się poprzez wytrwałość pobudzaną przez nasze oczekiwania.
Nadzieja to ten mały skrawek słońca, który zawsze jest za nami, bez względu jak ciemno jest dookoła. To jest ta jedna rzecz, która trzyma nas, nawet wtedy, kiedy my sami przestajemy w siebie wierzyć. Nadzieja jest tylko na tyle silna, na ile sami w nią wierzymy.
