Łatwiej jest mędrkować na tematy ogólne niż zrozumieć konkretnego człowieka, bo zrozumienie wymaga udziału osobowości, a mędrkowanie – tylko intelektu.
Człowiek najbardziej boi się siebie, swych emocji, uczuć, bo wie, że są prawdziwe, że to, co najsilniejsze, pochodzi z jego wnętrza. Dlatego stwarza iluzje, żeby umknąć od prawdy o sobie.
Nie każdy kto śpi jest człowiekiem. Nie każdy kto się obudził jest człowiekiem. Człowiekiem jest tylko ten, kto ma świadomość, że jeszcze nie obudził się do końca.
Nie znasz naprawdę człowieka, dopóki nie zdasz sobie sprawy z tego, jakim byłby, gdyby miał nieograniczoną władzę nad innymi ludźmi.
Ludzie są jak szyby w oknach: świecą, dopóki słońce świeci, ale gdy zapada mrok, ich prawdziwe piękno zostaje objawione tylko, jeśli wewnątrz znajduje się światło.
Nic tak bardzo nie poniża człowieka jak świadomość, że jest w stanie wszystkiego. Wyobraźnis jest przede wszystkim czymś co go ogłupia.
Możemy zawsze znaleźć wymówki, ale właśnie siła charakteru poznaje się na zdolności do mówienia 'nie' – do mówienia 'nie' samej sobie: 'nie' własnym zachciankom, które nas niszczą.
Nie tylko talent, ale przede wszystkim siła charakteru decyduje o wielkości człowieka i o znaczeniu jego działalności dla innych ludzi.
Żaden człowiek nie zasługuje na to, aby go przecenili. To boli... Tworzy przestrzeń dla iluzji. Dla błędów. Dla rozczarowań. Lepiej jest być trochę niedocenionym. Przez siebie i przez innych.
Czyż nie jest paradoksalne, że w nas, osoby tak bliskie, tak ściśle związane, mogą być tak od siebie różne, nie mające nic wspólnego, obce?
