Świat jest jak lód pod słońcem. Nie ważne jak dużą twierdzą sobie zbudujesz, ciepło życia zawsze ją stopi. Rzeczy mają swoje miejsce, czas i przemijanie. Nic nie jest dane na zawsze.
Światło, niby wstydząc się odmienności, zanika powoli, aż staje się ciemności. Samo zamknięte w siebie, łka, nigdy już nie wróci, bo te chwile minęły raz na zawsze.
Nie wstydziłem się już niczego, tego niebezpiecznego żalu o roztargnione dni. Nie jestem tchórzem, aby leżeć z podkulonym ogonem i podnosić na Boga psią mordę, mówiąc: Strzeż mnie, Panie, gdyż przypadają mi trudne czasy. Wstydziłem się je, ale teraz już nie. Dni mijają, ja zostaje sam, jest coraz mniej nadziei, ale nie ważne. I jeszcze tyle jest do powiedzenia, ale nie ważne. Droga do nikąd...
Czas upływa szybko, przemijamy, a nasza praca, nasze życie, nasze troski wydają się drobiną w kosmosie. Lecz wartość jednostki jest niezmierzona, bo w niej kryje się odwieczny duch człowieczeństwa.
Ludzie są bezradni wobec losu, są ofiarami czasu. I własnych uczuć...
Życie jest zbyt krótkie, aby pić niedobrą herbatę, czytać złe książki i marnować czas na ludzi, dla których gówno znaczymy.
Czasami musisz spojrzeć wstecz, zanim zobaczysz cokolwiek przed sobą.
Życie przemija szybko, zanim się spostrzegamy, traci jego czar. Czym jest życie? To tylko cień, tylko marzenie. Jedyny rzeczywisty frukt naszego istnienia to wspomnienia zapachów naszych kwiatów i żałoba naszych dzieci. To jest życie. To jest wszystko. Przemija
Żyjemy, jakbyśmy nigdy nie mieli umrzeć, a umieramy, jakbyśmy nigdy nie żyli. Chwile przemijają jak rzeka czasu, nie zatrzymają się na chwilę, płyną, znosząc nasze dni.
Życie to ciągłe przeżywanie swojego konania. Prawdziwie żyje tylko ten, kto umiera. Głupiec boi się przemijania. Mądry ceni w nim świadomość wieczności.
