W chwili, w której umiera ...

 Życie- westchnęła Asia. -Takie piękne, a jednocześnie takie ciężkie.

 Wiesz co jest gorsze od płakania w poduszkę? Pustka. Taka chwila, kiedy po prostu siedzisz i wpatrujesz się w niebo, wiesz, że nie możesz nic zrobić i ogarnia Cię to przerażające poczucie bezsilności, które zżera Cię od środka. A Ty nie robisz nic. Po prostu się przyglądasz.

 Wiadomo, że nie to ładne, co ładne, tylko to, co się komu podoba.

 Nikt nie może cofnąć się w czasie i napisać nowego początku, ale każdy może zacząć od dzisiaj i dopisać nowe zakończenie.

 Adresy się zapisuje, aby je zapomnieć.

 Na świecie istniał język zrozumiały dla wszystkich. Był to język zapału, język rzeczy, które wykonuje się z miłością i ochotą, nie tracąc nigdy z oczu celu, do którego się zmierza, i w który się mocno wierzy.

 Jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za to, co robimy, także za to, czego nie robimy.

 Jeśli się chce ocalić swój dom, trzeba go chronić i pilnować przed światem.

 Ale to tylko opowieść. Opowieści nie wiele mają wspólnego z rzeczywistością.

 Pomyślałam, że dobrze by było coś zaplanować i na coś się cieszyć.