I w ciężkiej chorobie tkwi ...

 (...) daj mi słowa, które nadadzą znaczenie naszym oddechom, które rozproszą samotność, czy do końca życia będę zmuszona szukać znaków?

 Wiesz co jest gorsze od płakania w poduszkę? Pustka. Taka chwila, kiedy po prostu siedzisz i wpatrujesz się w niebo, wiesz, że nie możesz nic zrobić i ogarnia Cię to przerażające poczucie bezsilności, które zżera Cię od środka. A Ty nie robisz nic. Po prostu się przyglądasz.

 Gdyby zaofiarowano nam nieśmiertelność na tym świecie, któż chciałby przyjąć dar tak smutny?

 Wszystkie niepokoje są po to, żeby ludzie lepiej rozumieli cenę pewnych rzeczy.

 Bez przebaczenia
trudno żyć. Bez przebaczenia trudno nawet umrzeć.

 Pamięć żarła mu duszę niczym potworna choroba.

 Kiedy przestaniesz walczyć z prądem, którego i tak nie da się pokonać, możesz pogodzić się z tym, co jest, odpocząć i pozwolić, by rzeka życia zawiodła cię w miejsce, w którym przyniesiesz światu największy pożytek.

 Jak łagodnie zamyka się oczy zmarłym, tak samo łagodnie trzeba otwierać oczy żyjącym.

 W życiu możesz liczyć najwyżej na to, że reszta świata o tobie zapomni.

 Nie ma co kurczowo trzymać się życia, które może przynieść tylko cierpienie.